|
|
"Aikido jest sztuką walki, ale wykluczającą przemoc", można je sprowadzić do reguły: "Zaakceptuj ruch przeciwnika, wykorzystaj jego własną siłę i obróć ją przeciw niemu". Aikido w dobrym wykonaniu, z zewnątrz przypomina taniec: zadziwia płynnością i pięknem ruchów. W praktyce jest to zestawienie dźwigni, rzutów i trzymań wykonywanych przy użyciu rąk.
Twórcą aikido jest O`sensei Morihei Ueshiba. Opiekunem klubu w którym ja ćwiczę jest jego uczeń uchi - dechi Shoji Nishio sensei. Zainteresowanych większą ilością informacji o aikido zachęcam do odwiedzenia dalszych stron i podanych przeze mnie linek. Starożytni Arjowie (Indoeuropejczycy) uprawiali sztuki walki, które zachowały się w Indii jako specyficzna śiwaicka joga dynamiczna (wojskowa sztuka uprawiana przez Gurków). Aryjski system szkolenia Wojowników przeniknął do wielu narodów i kultur, w szczególności do Chin, gdzie sztuki zwane ogólnie Wu Shu kultywowano już 3500 lat przed e.ch. Osiągnięcia chińskich sztuk Wu Shu przeniknęły do Japonii około IV w e.ch., kiedy to Mistrz Akayama, syn trybuna prowincji Kyoto przebywał 32 lata w Chinach poznając najtajniejsze zasady i metody sztuk wojennych. W ten sposób powstały podwaliny nowoczesnego, japońskiego Ju-jutsu znanego jako Daito.
Współczesne aikidô pochodzi od starożytnego Daito aiki ju-jutsu udoskonalonego i skodyfikowanego przez Księcia Teijun, szóstego syna cesarza Seiva (850-880 n.e.). Aiki ju-jutsu, przez syna księcia Tsunamoto, zostało przekazane pokoleniom rodziny Minamoto. W tym czasie sztukę posiadł Śhunra Saburo Yoshimitsu z rodu Minamoto, który udoskonalał i rozwijał ówczesne aikidô. Obmyślił on zasady wielu technik i kombinacji obserwując zręczność pająka. Tak udoskonaloną czy rozwiniętą szkołę nazywał po prostu aiki-jutsu. W 1574r. protoplasta rodu, Takeda wyruszył do Aizu i przekazywał sztukę swym potomkom, którzy poznali ją jako techniki Aizu Todome. Później techniki i zasady AIKI przekazywane były kolejnym pokoleniom jako tajemna sztuka domu (klanu) Takeda i pozostawało jego rodzinną własnością aż do przewrotu Meiji w 1868r. Po rewolucji Meiji, Soke Sokaku Takeda (Sensei) zaczął uczyć tej sztuki podróżując po całym kraju i w końcu osiedlając się na Hokkaido. Jego syn otworzył Daitokan Dojo w Abashiri na Hokkaido i dalej rozwijał aikidô jako głowa szkoły Daito Ryu. Jednym z najznakomitszych uczniów Sokaku Takeda był Morihei Ueshiba (1883-1969). Sensei Ueshiba zebrał techniki starych mistrzów, włączył do szkoły Daito elementy z innych szkół walki i dodał techniki własne wynikające z doświadczenia stosowania zasady AIKI w realnej walce na wojnie. W ten sposób powstało czy raczej odrodziło się starożytne AIKIDO okresu Kamunagara. Celem aikido odtworzonego przez Ueshiba jest posuwanie naprzód życia i zrozumienia, a nie zniszczenie przeciwnika. Ostatnimi słowy Ueshiba do jego uczniów przed śmiercią było to, że aikido powinno być nazwane ,Shobu Aiki", wojenną sztuką służącą tworzeniu mądrości i charakteru. Obecnie aikidô kontynuowane jest przez takich wielkich mistrzów jak K. Tohei, G. Shioda, Y. Imoto, M. Mochizuki czy Kobayashi.
Dzisiejszy rozwój japońskiej Sztuki Walki AIKIDO (AI - miłość, KI - moc, DO - droga, sposób życia) został wypracowany życiem Ueshiba, człowieka głęboko uduchowionego, który w 1925r. osiagnął satori (duchowe oświecenie). W ciągu swego życia usiłował bezpośrednimi studiami Budô (praktyka Sztuk Walki) skierować je ku odbudowaniu pierwotnych zasad starożytnego Kamunagara i uczynić je dostosowanymi i efektywnymi dla współczesnej ludzkości. Kamunagara jest świadomością duszy wszechświata charakteryzująca się pełną pokoju drogą życia, opartą nie na filozofii czy ideologii, ale na intuicji i zrozumieniu praw Natury. Korzenie Kamunagara sięgają w ,Złoty Wiek", dwanaście tysięcy lat temu, w erę wspólną tradycyjnych mitów Japonii, Chin i narodów obu Ameryk. Kamunagara ciągle leży u podstaw japońskiej kultury. Jego wpływ przyczynia się do trudności jakie mają w zrozumieniu Wschodu ludzie na Zachodzie, choć są Arjami Podstawy Etyki Wojowników.
|
|
|
